In Memoriam Kathy Galloway (1952-2025)
Wij voelen ons verbonden met de Iona Community in Schotland, dragen het Iona-gedachtegoed uit en bevorderen in werk- en denkgroepen de heelheid van de schepping.
Op 26 augustus 2025 is Kathy Galloway overleden na een kort doch hevig ziekbed. Kathy was Leader van de Iona Community van 2002 tot 2009 en samen met Christian MacLean van 2018 tot 2020. In die functies is zij ook meerdere keren in Schoorl geweest, als inleidster op het weekend van 2004 en als deelneemster aan Community Week in 2018. Een aantal van ons zal haar daar ontmoet hebben en anders wellicht op Iona. Anderen zullen haar kennen van haar liedteksten, gedichten en boeken. Ze was een begenadigd schrijfster. Denk maar aan liederen als ‘Zing voor Gods licht’ (Groene bundel 6), ‘Sluit je niet op’ (Opstaan 26) en ‘Wat een schat’ (glossy 2). Niet voor niets hebben wij indertijd haar inleidingen in de Coracle over het leven volgens de regel vertaald en gebundeld in het boekje ‘Regel-maat’ (2009). Kathy heeft tijdens haar leven velen geïnspireerd binnen en buiten de Iona Community. Dat bleek ook wel tijdens de service of thanksgiving, die op 23 september in Glasgow is gehouden. Wie wil, kan die nog eens nakijken op YouTube.
Herinnering van Willie Verhoef
“In 2008 ging ik voor het eerst naar Iona. Een week die ik eigenlijk niet zelf had uitgekozen, ik had een week eerder willen gaan. Die bleek volgeboekt te zijn. Maar, zo was mij verzekerd, het onderwerp was niet het belangrijkste; dat je er was, dat was van belang. En zo kwam ik terecht in de week met als onderwerp “Dancing in fire” (uit het lied Enemy of Apathy), een week met creatieve mogelijkheden. En dat, terwijl ik mezelf helemaal niet als “creatief” beschouw. Ik wist nog niet veel van de Iona Community. Ik had het gevoel dat het eiland mij riep, en ik ben gegaan. Wat het allemaal inhield, zou ik nog wel te weten komen. In de bus op Mull kwam op een gegeven moment een vrouw binnen die indruk maakte, een persoonlijkheid. Later op de dag, op Iona, begreep ik dat die vrouw Kathy Galloway was, de Leader van de Community en ook degene die, samen met kunstenares Joyce Gunn Cairns, de week zou leiden.
Als we die week als groep bij elkaar zaten voor een sessie, uiteraard nog volop kletsend, zoals dat gaat, begon Kathy met het zingen van een “halleluja”. De woorden stonden al op de flip-over en zo konden we al snel meezingen. Een mooie manier om te beginnen. Gedurende de week hadden we het over belangrijke momenten in een mensenleven, geboorte, verliefd worden, huwelijk, scheiding, dood, enzovoort. En over onze eigen ervaringen daarmee konden we onder leiding van Joyce schilderen, of, met aanwijzingen van Kathy, schrijven. Een gedicht, een psalm, een sprookje… Het was een prachtige week, waarin ik heel veel aan rouwverwerking gedaan heb. Anderhalf jaar eerder was mijn man overleden, en ik dacht dat ik dat wel verwerkt had. Wat een goede tranen kon ik die week laten stromen! Ik ben nog steeds blij dat ik die week op Iona geweest ben, en sindsdien heb ik veel gehad aan de Iona Community.”
Herinnering van Jan Maasen
“De eerste keer dat ik haar naam hoorde, was in 1999. Tijdens een sabbatverlof bezocht ik in het voorjaar allerlei vernieuwende projecten van kerk-zijn in de grote stad in Engeland en Schotland. Ik had toen ook een gesprek met Martin Johnstone, die betrokken was bij een project in Bellshill. Hij vertelde mij dat daarover een mooi boekje was geschreven door Kathy Galloway. Dat heb ik toen prompt aangeschaft en het was inderdaad heel inspirerend en goed geschreven.
In 2004 hebben we Kathy uitgenodigd voor een van de eerste weekenden van de Iona Community Nederland. Desirée en ik zouden haar oppikken op Schiphol en dan verder rijden naar Schoorl. We hadden gezegd bij de aankomsthal 1 en 2 te staan, maar wie daar ook verscheen: geen Kathy. Uiteindelijk troffen we haar in de buurt van aankomsthal 3 aan. Je kan dat op twee manieren verklaren: of een bewijs van de wereldreizigster die zij was, in haar werkzame leven is zij bij vele internationale ontmoetingen op verschillende continenten geweest, of een gevolg van het feit, dat zij weinig richtinggevoel had en overal wist te verdwalen. Beide verklaringen zijn in haar geval mogelijk. Onderweg naar Schoorl hebben we de mogelijkheid besproken, of ook Nederlanders lid zouden kunnen worden van de Iona Community. Onder haar voorganger Norman Shanks was dat ondenkbaar, maar onder Kathy waren de eerste Duitsers toegetreden en in Nederland waren we net begonnen met twee regiogroepen. Het gesprek verliep positief en enige weken later vloog ik naar Glasgow voor het toelatingsgesprek.
Kathy leidde het Nieuwe-Ledenprogramma. Daarvan zijn mij twee dingen speciaal bijgebleven. Ten eerste, dat zij een groot liefhebster van koffie was. Ze was altijd te zien met een grote mok koffie in haar hand en al vrij vroeg in de ochtend moesten wij in Glasgow een terras bezoeken van Starbucks – mijn eerste kennismaking met deze keten. Ten tweede leidde zij vol enthousiasme de stadspelgrimage door Glasgow langs allerlei plekken die voor de Iona Community in verleden en heden belangrijk waren. Dat model sprak mij aan en ik heb sindsdien de stadspelgrimage gepromoot, tijdens dagen van de Iona Community Nederland en daarbuiten, tot een artikel in het derde handboek diaconiewetenschap aan toe.
In de eerste jaren van ons lidmaatschap hadden we nog niet voldoende leden voor een eigen Familygroep. Aanvankelijk werden Desirée en ik aangehaakt bij de South East England groep, geografisch gezien de meest dichtbije groep. Dat werkte alleen op papier, niet in de praktijk. Toen ik dat meldde bij Kathy, stelde zij voor dat wij aangehaakt werden bij Glasgow West 2, haar eigen Family-groep. Daar ben ik haar nog dankbaar voor. Dit was een mooie manier om verder in te groeien in de Iona Community. Als wij in Glasgow moesten zijn, op weg naar Iona of een andere bijeenkomst van de Iona Community, konden we altijd overnachten bij een van de leden van deze groep. En wonder-boven-wonder, vrij geregeld was er juist een familygroepbijeenkomst gepland als wij in Glasgow waren. Als je gelooft in toeval, leid je een saai leven, zou George MacLeod zeggen.
“Tell her that we love her and that we miss her.”
